Mijn naam is Josje Vogelezang, wonend met mijn dochtertje en vriend in een authentiek Zaans huis, met een slechte fundering. Met als gevolg; scheve vloeren en muren, tocht door allerlei kiertjes en ongeplande drempels. Maar hier voel ik mij thuis en ben ik gelukkig.
Tekenend voor mij? Dat kan je wel zeggen.
Ook mijn fundering was flink weggezakt, eerst in de vorm van een burn-out die na lange tijd van negeren over ging in een zware depressie. Mijn lichaam had de handrem aangetrokken en hard ook! Ik lag wakker in bed en de pijn die ik voelde was zo immens, zo groot dat ik besloot uit het leven te stappen. Ik sloeg de dekens van mij af en slingerde mijn benen over de rand van het bed om richting het treinstation te gaan. Alle emoties waren uit mij weggeslagen. Ik had geen keuze meer. Ik dacht niet aan mijn ouders, mijn broertje of oma. Ik dacht niet aan de treinmachinist en de personen die de trein na mijn sprong weer hadden moeten schoonmaken. Ik had nog maar één doel in het leven: mijn eigen eindbestemming.
Toen kwam het besef dat er ’s nachts geen treinen rijden. Ik kleed mij weer uit en besloot dat ik het nog 1 kans zou geven: de huisarts. Ik belde meteen zodra de praktijk open was en maakte de afspraak. Iets wat mij heel veel moeite kostte want hulp vragen is een absoluut teken van zwakte. Vond ik. Ooit.
Via de huisarts kreeg ik antidepressiva voorgeschreven waardoor ik een lopende lege cocon werd. Geen gevoel, geen emoties, geen geluk, maar die depressie zat er nog steeds. Niet zo zwaar, maar zijn kans afwachtend op een moment dat ik mijn pilletje vergat zodat hij uit zijn schuilplaats kon kruipen om mij weer bang te maken, bang voor het leven.
De eerste stap naar hulp vragen had ik al gezet, maar het klopte niet. Een verdovende pil? Ik ging verder zoeken en begon met yoga, boekte een aantal acupunctuur sessies, volgde sessies bij een haptonoom en ging op reis. Langzaam durfde ik de pil af te bouwen en mijn leven weer op te pakken. Maar de depressie had een litteken achter gelaten en die voelde ik regelmatig pijn doen.
Uiteindelijk startte ik met de hypnose opleiding. Iedere les verbaasde mij hoe snel mijn studiegenootjes van angsten, allergieën, fobieën, of lichamelijke klachten afkwamen. Hier begon mijn persoonlijke en spirituele reis pas echt. Ik zie de drempels en scheve muren in mijn huis niet meer. Ik weet dat alles goed komt. Ik kan de drempels accepteren en genieten van het moois wat er is.
En nu? Nu lach ik veel, oordeel niet, heb een luisterend oor, stuur of geef ruimte waar nodig en haal ontzettend veel voldoening uit het helpen/begeleiden van mensen zoals jij, die net als ik, dat steuntje in de rug nodig hebben om vooruit te kunnen, te lachen, te vergeven, te vergeten, te genieten, jezelf te accepteren en blij te zijn.
Zonder mijn depressie had ik hier niet geweest.