Ken je ze nog van vroeger? Die boeken waar je dan plaatjes voor kon sparen? Ik kan mij nog herinneren dat ik vol verwachting zo’n zakje open scheurde om erachter te komen dat ik ze allemaal al had… Sommige zelf 3 keer!
Daar ging je dan weer, met een paar gulden zakgeld naar de plaatselijke boekhandel om voetbalplaatjes te kopen, of, in mijn geval, leeuwenkoning plaatjes.
Een maand geleden had de AH zo’n zelfde spaaractie. Mijn innerlijk kind werd helemaal enthousiast, zeker toen mijn dochter van 7 trots liet zien welke ze al had gespaard. Wij waren vastberaden, dit boek gaat vol!
Na een maand had mijn dochter een hele stapel dubbele plaatjes. Maar ruilen op school gebeurde niet. Ik snapte er niets van.
*PING* een berichtje in de ouder app. ‘Heeft iemand nummer 16, 28, 29, 32, 56 en/of 78 voor Otto? ‘Deze mist hij nog in zijn boek.’
Mijn mond viel open. Nog voor ik hem dicht kon doen liep het storm op de app waar ouders vroegen om de missende plaatjes.
Ik snap dat je je kind wil helpen. Ik snap dat dat boek vol moet. Maar… Is het niet zo dat op deze manier je je kind iets ontneemt? Namelijk de verantwoordelijkheid om zelf het boek vol te krijgen? Door bijvoorbeeld te gaan ruilen op het school. Waarbij ze hun sociale skills ook nog eens een boost geven en hun zelfvertrouwen vergroten door kinderen aan te spreken die in een andere klas zitten? Ontneem je ze niet de trots dat ze zélf het ontbrekende plaatje hebben gevonden?
Om even in wat wetenschappelijke termen te springen:
Als je kind zélf het boek vol maakt, de taak volbrengt, komt er dopamine vrij in de hersenen. Dopamine is een stofje die ervoor zorgt dat je je fantastisch voelt! Wanneer je kind regelmatig met dopamine in aanraking komt op deze manier zal de motivatie om dergelijke taken te volbrengen toenemen.
Let op: een scherm of tablet geeft ook dopamine, dopamine is een verslavend stofje dus wanneer je deze inzet door veel schermtijd te geven zal de motivatie heel anders uitpakken dan wanneer er taakjes volbracht worden.
Ik hoor graag hoe jij hierin staat.